‘Spelen is voor mij ontdekken, iets doen wat je nog niet kent. Net even anders.’
Wie naar Michiel vraagt aan de mensen in zijn directe omgeving, krijgt het beeld van een energiek mens: creatief, flapuit, een echte ondernemer, een popcornmachine vol ideeën, altijd denken in mogelijkheden, inspirator, harde werker, razendsnelle denker, zorgt voor reuring en onrust. Hoe ziet Michiel dat zelf? Waarom doet hij wat hij doet? Welke dromen heeft hij en wordt deze popcornmachine nooit een keer gek van zichzelf? Kathelijne voelt hem aan de tand.
Michiel loopt altijd snel. Terwijl hij me tegemoet komt bij zijn woonboerderij plukt hij links onkruid uit een border en houdt met rechts twee honden in bedwang terwijl hij midden in een telefoongesprek zit. We kennen Michiel niet anders, dus ik ben bijna verbaasd over de rust die hij heeft als we gaan zitten voor dit gesprek.
Kinderen zijn jouw grootste inspiratiebron. Wat voor een kind was jijzelf?
In mijn rapport stond: ‘hangt de clown uit’. Ik was druk, eigenwijs en praatte graag overal doorheen. Ik was dol op technisch LEGO: bedenken en bouwen. Ik was altijd aan het regelen en deelde de lakens uit, ook bij mijn vriendjes.
Je roept vaak dat iedereen moet blijven spelen, ben jij altijd blijven spelen?
Spelen is voor mij ontdekken, iets doen wat je nog niet kent. Net even anders. Dat ben ik altijd wel blijven doen.
Wat wilde je als kind later worden?
Piloot, notaris, maar meest reëel werd toch wel architect toen ik iets ouder werd. Ik vond het leuk om te creëren, te tekenen.
Wat herken je daarvan in jouw vijf kinderen?
Het ondernemende. Niet stilzitten, soms net iets te ver gaan, dingen eruit flappen. Ik vind vader zijn niet altijd even makkelijk. Ik vind het vooral leuk om dingen met ze te doen die mijn interesse hebben en ze daarin mee te nemen.
Hoe zag jouw werkende leven er voor Bzzzonder uit?
Ik heb na de middelbare school eerst HTS Bouwkunde gedaan. Daarna ben ik 12 jaar projectontwikkelaar geweest. Een mooie tijd met veel reizen, het geld kon niet op. Ik creëerde zelf altijd zo’n beetje mijn baan; bekeek wat er nodig was, wat bij me paste en ik leuk vond en de rest liet ik waar mogelijk bij iemand anders. Ik wilde graag sturen.
Ben je veranderd ten opzichte van toen?
Ja, toch wel. Ik was in die tijd heel erg bezig met carrière maken, geld verdienen, de ratrace met veel uiterlijk vertoon. Ik had nooit de ambitie om heel decadent te leven maar ik ging er toch wel in mee. Dacht toen misschien ook wel dat dingen maakbaar waren.
Je startte Bzzzonder samen met John van den Heuvel toen twee van jouw kinderen met een zorgvraag – Noa met Rett syndroom en Lieve met down – niet met hun broers mee konden naar de opvang.
Het was niet eens persé dat we kinderopvang wilden starten, maar we wilden gewoon een plek maken voor alle kinderen, ongeacht hun talent of zorgvraag. Een plek om samen op te groeien en niet apart. Ik ben die droom gaan delen. Lang verhaal kort: we zijn het maar gewoon gaan doen. Eerst gingen we op zoek naar locaties en een fijn team om ons heen. Die hebben we geheadhunt op het schoolplein, in de kerk, onze vriendenkring en via via. Van daaruit zijn we gaan groeien.
‘Mijn droom is dat we steeds inclusiever worden. Dat we het daar ook niet meer over hoeven te hebben omdat het gewoon vanzelfsprekend is.’
Waarom is het logisch dat Bzzzonder naast kinderopvang inmiddels ook ontmoetingsplekken met horeca en een theater heeft?
We willen vooral een hele leuke plek zijn in de wijk. Kinderopvang is daarvan de basis, maar de droom was altijd om de plekken interessant te maken met brede activiteiten waar iedereen gebruik van kan maken. Dat past bij onze visie: iedereen is welkom.
Dus het kindercentrum is het middel en niet het doel?
Ja, dat is dat is het altijd geweest. Net zoals de horeca een heel gezellig middel is om de ontmoetingsplek aantrekkelijk te maken. De gastvrijheid en horeca zoals die nu zijn, hebben we misschien niet vanaf het begin af meegenomen in het ontwerp, maar voor mij is het nu heel logisch.
Snap je dat mensen daaraan moeten wennen en het soms even duurt voordat ze snappen waarom dit bij elkaar hoort?
Hmmm. Tja, dan moet ik natuurlijk zeggen: Ja, dat snap ik. Maar ik snap het eigenlijk niet zo goed. Mijn manier van denken zit gewoon niet zo in elkaar. Ik denk nooit in hokjes. Ik denk: Welke kansen biedt dit? Hoe maken we deze plek voor iedereen beter en leuker?
Als ik als voorbeeld kijk naar het Parkhuis, dan zijn daar zoveel mooie plekjes in dat pand waar kinderen heerlijk kunnen spelen en ontdekken. Als de kinderen die allemaal gaan gebruiken, ze gaan lekker rotzooien in de kelder, schaken in de vergaderzaal, dan is er misschien minder ruimte voor de gasten maar dat vind ik niet erg. Medewerkers met een zorgvraag lopen gewoon tussen de andere collega’s zonder dat we het er de hele dag over hebben. Het loopt in elkaar over en zo wordt het voor iedereen leuker en waardevoller.
Welke droom heb je voor Bzzzonder?
Mijn droom is dat we steeds inclusiever worden. Dat we het daar ook niet meer over hoeven te hebben omdat het gewoon vanzelfsprekend is. Ook droom ik ervan dat er steeds meer beweging en creativiteit van binnenuit de organisatie komt. Er werken zoveel mooie jonge mensen die goede ideeën hebben; Ik zou het heel mooi vinden als die nieuwe generatie opstaat.
Welk inzicht heb je onlangs opgedaan?
Het inzicht dat we zelf meer de regie moeten nemen. Dat samenwerken soms heel ingewikkeld is. En het inzicht dat we erop mogen vertrouwen dat mensen het leuk vinden en enthousiast zijn over wat wij bedenken. Ook heb ik in coronatijd gemerkt hoe sterk de organisatie is; de kwaliteit en de veerkracht van mensen kwam boven drijven.
Je bent niet zo goed in complimenten uitdelen, dus hoor ik dit goed?
Jaja, je hebt er een te pakken!
Waar word je blij van?
Onverwachte uren vinden op een dag, heerlijk vind ik dat. Tijd cadeau krijgen. En ik word er bijvoorbeeld ook heel blij van als we heerlijk dineren in het Parkhuis. Het eten is lekker, het is gezellig, de gasten hebben het naar hun zin en alles klopt. Ik had nooit durven dromen dat het zo uit zou pakken.
Iets wat iedereen om je heen noemt als het over jou gaat: Michiel denkt altijd in mogelijkheden.
Dat is mijn overlevingsmechanisme. Ik had heel erg kunnen blijven hangen in wat wij als gezin hebben meegemaakt. Ik had heel veel reden om alleen maar te klagen. Maar dat zit er bij mij niet in en bij mijn vrouw Maaike ook niet. Je geniet nog meer van wat je hebt als je ook ervaren hebt welke nare dingen er kunnen gebeuren.
Is jouw werk een uitweg? Iets te kunnen doen, misschien zelfs iets op te lossen?
Ik heb natuurlijk een deel zorg georganiseerd. Daardoor hoef ik het zelf niet te doen. Dat is gewoon een eerlijk feit. Dat organiseren doe ik makkelijker dan dat ik zelf de hele tijd moet zorgen. Dat is wel een rode draad in mijn leven; ik regel het zo dat het mij goed past. Sommige dingen kan een ander beter. Dan kan ik me bezighouden met dingen waar ik goed in ben en die ik leuk vind. Mijn kracht is dat ik mensen aan elkaar verbind. Dan speel ik mezelf vrij en kan ik heerlijk in mijn schulp kruipen. Er zit heel veel kracht in mensen samen: de kracht van verbinding, van samenleven, voor elkaar zorgen.
Altijd ‘kansen zien’ heb jij ook met spullen. Wat veel mensen niet weten is dat je een groot deel van de inrichting van onze plekken voor je rekening neemt, alle spullen zelf opspoort, meesleept en mogelijkheden ziet in de gekste spullen.
Oh jaaa, inrichten vind ik het leukste van al mijn werkzaamheden. Ik was als kind al telkens mijn slaapkamer aan het herinrichten. Wat ik doe is echt niet altijd praktisch, dat besef ik ook, maar soms is het te leuk om niet te doen.
Hoe houd je het vol? Je hebt een super intensief leven, zowel thuis als op het werk.
Ik bepaal mijn eigen agenda, dat scheelt. Daarbij doe ik dingen die ik beheers en leuk vind en ben ik absoluut niet avontuurlijk.
Ik noemde je ooit avontuurlijk en toen lachte je me uit. Toch sta ik er nog steeds achter: je hebt een avontuurlijke geest. Iemand noemde je een popcornmachine: er poppen constant ideeën op.
Ik heb wel veel ideeën en hou de boel graag in beweging, maar dat is wat anders dan dat ik in het vliegtuig stap naar een plek waar ik met een rugzakje aan kom en ik niet weet waar ik die nacht slaap. Het idee alleen al, ik word nu al zenuwachtig. Waar kan ik terecht, wat kan er allemaal misgaan? Hou ik helemáál niet van, open eindjes.
Maar als ondernemer doe je toch niet anders dan avonturen aangaan?
Ja, maar niet boven mijn kunnen. Ik ben risicomijdend en heel gecalculeerd. Ik maak heel veel analyses. Wat ik heerlijk vind is gewoon stilzitten en al die gedachten in hokjes te plaatsen. Dat vind ik echt geweldig. Ik kan totaal niet tegen losse of open eindjes, dat maakt me onrustig. Zolang ik in oplossingen blijf denken gaat het prima, dan heb ik rust.
‘Wat ik heerlijk vind is gewoon stilzitten en al die gedachten in hokjes te plaatsen. Dat vind ik echt geweldig.’
Word je nooit gek van jezelf?
Ja, heel vaak. Dan haal ik me weer veel te veel dingen op de hals en die moeten er dan allemaal af. Ja, ik word wel eens gek van al die ideeën.
Tot slot. Ik zie jou en directeur Karin Jansen – inmiddels ook compagnon – intensief samenwerken. Waarom werkt het tussen jullie?
We zijn verschillend, maar respecteren elkaar heel erg. Karin participeert inmiddels ook in het bedrijf en dat verdient ze. We hebben dezelfde passie en hebben elkaar nodig. Misschien kijken we ook wel een beetje tegen elkaars talenten op. Het schuurt soms, maar we zijn vrienden en kunnen dus veel van elkaar hebben. Samen zijn we tot veel in staat.
Hoe ziet Bzzzonder er over tien jaar uit?
Ik hoop dat ik er dan nog mag werken. En ik hoop vooral dat we het dan niet meer over inclusie hebben, of over mensen met of zonder zorg. Dat de situatie waarin we écht met elkaar samenleven normaal is omdat we allemaal iets moois te geven hebben. Hopelijk mogen wij daarin een voorbeeld zijn.
